سندروم کوررنگی
الهه آذری
علمی
نظر : 0
آناتومی چشم
چشم شما یک ساختار پیچیده و فشرده با قطر حدود ۱ اینچ (۲.۵ سانتی متر) است. میلیون ها قطعه اطلاعات در مورد دنیای بیرون دریافت می کند که به سرعت توسط مغز شما پردازش می شوند. کوررنگی یک بیماری چشمی است که در آن فرد نمی تواند تفاوت بین رنگ های خاص را تشخیص دهد. اگرچه بسیاری از مردم معمولاً از اصطلاح "کوررنگی" برای این بیماری استفاده می کنند، اما کوررنگی واقعی - که در آن همه چیز به صورت سایه های سیاه و سفید دیده می شود - نادر است. اصطلاح پزشکی برای کوررنگی به عنوان نقص دید رنگ شناخته می شود. کوررنگی معمولاً ارثی است، به این معنی که از طریق خانواده ها منتقل می شود. هیچ درمانی وجود ندارد، اما عینک های مخصوص و لنزهای تماسی می توانند به افراد کمک کنند تا تفاوت بین رنگ ها را ببینند. مردان بیشتر احتمال دارد با کوررنگی متولد شوند. اکثر افراد مبتلا به کوررنگی نمی توانند تفاوت بین سایه های خاصی از قرمز و سبز را تشخیص دهند. و بعضی افراد مبتلا به کوررنگی نمی توانند تفاوت بین سایه های آبی و زرد را تشخیص دهند. برخی بیماری های چشمی و برخی داروها نیز می توانند باعث کوررنگی شوند. ممکن است شما دچار نقص دید رنگی باشید و از آن خبر نداشته باشید. این نقص ها می توانند خفیف، متوسط یا شدید باشند. اکثر افرادی که کمبود دید رنگ دارند، در فعالیت های روزمره مشکلی ندارند. برخی افراد زمانی متوجه می شوند که خود یا فرزندشان دچار این بیماری است که باعث سردرگمی می شود، مانند زمانی که در تشخیص رنگ ها در چراغ راهنمایی یا تفسیر مطالب آموزشی دارای کد رنگی مشکل دارند.
دیدن رنگ ها در طیف نور، فرآیندی پیچیده است که با توانایی چشمان شما در پاسخ به طول موج های مختلف نور آغاز می شود. نور که شامل تمام طول موج های رنگی است، از طریق قرنیه وارد چشم شما می شود و از عدسی و بافت شفاف و ژله ای شکل چشم شما (زجاجیه) عبور می کند و به سلول های حساس به طول موج (مخروط ها) در پشت چشم شما در ناحیه ماکولا شبکیه می رسد. مخروط ها به طول موج های کوتاه (آبی)، متوسط (سبز) یا بلند (قرمز) نور حساس هستند. مواد شیمیایی موجود در مخروط ها واکنشی را ایجاد می کنند و اطلاعات طول موج را از طریق عصب بینایی شما به مغز شما ارسال می کنند. اگر چشمان شما آنطور که باید کار کنند، شما رنگ را درک می کنید. اما اگر مخروط های شما به درستی کار نکنند، قادر به تشخیص رنگ های قرمز، سبز یا آبی نخواهید بود. وقتی مخروط ها همه رنگدانه های مختلف - به نام رنگدانه های نوری - را داشته باشند، چشم شما همه رنگ های ممکن را می بیند. اگر مشکلی در رنگدانه ها وجود داشته باشد، رنگ ها را آنطور که باید نخواهید دید. به این حالت کمبود رنگ یا کوررنگی می گویند. اگر فقط یک رنگدانه از دست رفته باشد، ممکن است فقط در دیدن رنگ های خاصی مشکل داشته باشید. اگر هیچ رنگدانه ای در مخروط های خود نداشته باشید، اصلاً رنگی نخواهید دید. این حالت به عنوان آکروماتوپسی شناخته می شود و نادر است.
انواع مختلف کوررنگی چیست؟
شایع ترین انواع کوررنگی زمانی اتفاق می افتد که ژن هایی که از والدین خود به ارث می بریم و به ساخت رنگدانه های نوری در مخروط های چشم شما کمک می کنند، به درستی کار نمی کنند. گاهی اوقات این بدان معناست که شما نسبت به برخی رنگ ها نسبت به سایرین حساسیت کمتری دارید و گاهی اوقات به این معنی است که نمی توانید رنگ های خاصی را ببینید.
کوررنگی قرمز-سبز : این زمانی است که رنگدانه های نوری در مخروط های قرمز یا سبز چشم شما به درستی کار نمی کنند. یا اصلاً کار نمی کنند. انواع مختلفی وجود دارد:
- کوررنگی دوترانومالی: این رایج ترین شکل کوررنگی است و 5٪ از مردان را تحت تأثیر قرار می دهد، اما در زنان نادر است. این زمانی اتفاق می افتد که رنگدانه نوری مخروط سبز آنطور که باید کار نمی کند. زرد و سبز قرمزتر به نظر می رسند و تشخیص آبی از بنفش دشوار است.
- پروتانومالی: رنگدانه نوری مخروط قرمز شما آنطور که باید کار نمی کند. نارنجی، قرمز و زرد سبزتر به نظر می رسند و رنگ ها کمتر روشن هستند. این معمولاً خفیف است و در زندگی روزمره مشکلی ایجاد نمی کند. این بیماری در زنان نادر است و حدود ۱٪ از مردان را تحت تأثیر قرار می دهد.
- پروتانوپیا: شما هیچ سلول مخروطی قرمز فعالی ندارید. رنگ قرمز به سادگی خاکستری تیره به نظر می رسد. برخی از سایه های نارنجی، زرد و سبز زرد به نظر می رسند. این بیماری در زنان نادر است و حدود ۱٪ از مردان را تحت تأثیر قرار می دهد.
- دوترانوپیا: شما هیچ سلول مخروطی سبز فعالی ندارید. قرمزها ممکن است زرد مایل به قهوه ای به نظر برسند و سبزها ممکن است بژ به نظر برسند. این بیماری ۱٪ از مردان را تحت تأثیر قرار می دهد و در زنان نادر است.
کوررنگی آبی-زرد : این زمانی است که رنگدانه های نوری مخروط آبی شما یا وجود ندارند یا به درستی کار نمی کنند. این دومین نوع شایع است و مردان و زنان را به طور مساوی تحت تأثیر قرار می دهد.
- تریتانومالی: سلول های مخروطی آبی شما فقط به صورت محدودی کار می کنند. آبی سبزتر به نظر می رسد و تشخیص صورتی از زرد و قرمز می تواند دشوار باشد. این بیماری بسیار نادر است.
- تریتانوپیا: همچنین به عنوان کوررنگی آبی-زرد شناخته می شود، شما هیچ سلول مخروطی آبی ندارید. آبی به رنگ سبز و زرد به رنگ خاکستری روشن یا بنفش دیده می شود. این رنگ بسیار نادر است.
کوررنگی کامل
همچنین به عنوان تک رنگ بینی شناخته می شود، شما هیچ رنگی را نمی بینید و بینایی شما ممکن است به وضوح کافی نباشد. دو نوع از این کوررنگی وجود دارد:
- تک رنگ بینی مخروطی: زمانی اتفاق می افتد که ۲ تا از ۳ رنگدانه نوری سلول های مخروطی شما - قرمز، سبز یا آبی - کار نمی کنند. وقتی فقط یک نوع مخروط کار می کند، تشخیص یک رنگ از رنگ دیگر دشوار است. و اگر یکی از مخروط های معیوب شما آبی باشد، ممکن است بینایی شما به اندازه کافی واضح نباشد، ممکن است نزدیک بین باشید و ممکن است حرکات غیرقابل کنترل چشم داشته باشید - وضعیتی که به عنوان نیستاگموس شناخته می شود.
- تک رنگ بینی استوانه ای: که به عنوان آکروماتوپسی نیز شناخته می شود، شدیدترین نوع کوررنگی است. هیچ یک از سلول های مخروطی شما رنگدانه های نوری ندارند که کار کنند. در نتیجه، جهان برای شما به صورت سیاه، سفید و خاکستری به نظر می رسد. نور روشن ممکن است به چشمان شما آسیب برساند و ممکن است حرکات غیرقابل کنترل چشم (نیستاگموس) داشته باشید.
چندین عامل احتمال ابتلا به کوررنگی را افزایش می دهند، از جمله:
- جنسیت: کوررنگی در مردان بسیار شایع تر از زنان است. حدود ۱ نفر از هر ۱۲ مرد نقص دید رنگ دارد.
- سابقه خانوادگی: کوررنگی اغلب ارثی است، به این معنی که از طریق خانواده ها منتقل می شود. شما می توانید درجه خفیف، متوسط یا شدید این بیماری را به ارث ببرید. نقص های رنگی ارثی معمولاً هر دو چشم را تحت تأثیر قرار می دهند و شدت آن در طول زندگی تغییر نمی کند.
- بیماری ها: برخی از بیماری هایی که می توانند خطر ابتلا به کوررنگی را افزایش دهند عبارتند از: کم خونی سلول داسی شکل، دیابت، دژنراسیون ماکولا، بیماری آلزایمر، ام اس، گلوکوم، بیماری پارکینسون، اعتیاد به الکل مزمن و سرطان خون. یک چشم ممکن است بیشتر از دیگری تحت تأثیر قرار گیرد و اگر بیماری زمینه ای قابل درمان باشد، ممکن است کوررنگی بهبود یابد.
- داروهای خاص: برخی از داروها می توانند بر بینایی رنگ تأثیر بگذارند، مانند هیدروکلروکین، دارویی که برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می شود.
- آسیب به چشم: کوررنگی می تواند در اثر ضربه به چشم در نتیجه آسیب، جراحی، پرتو درمانی یا لیزر درمانی ایجاد شود.
- سفیدپوست بودن
علائم کمبود دید رنگ چیست؟
علامت اصلی کمبود دید رنگ، ندیدن رنگ ها به روشی است که اکثر مردم انجام می دهند. اگر دچار نقص دید رنگ هستید، ممکن است در دیدن موارد زیر مشکل داشته باشید: تفاوت بین رنگ ها / میزان درخشندگی رنگ ها / سایه های مختلف رنگ ها
علائم نقص دید رنگ اغلب آنقدر خفیف هستند که به سختی قابل تشخیص هستند. به همین دلیل است که بسیاری از افراد مبتلا به نقص دید رنگ نمی دانند که به آن مبتلا هستند. و افراد معمولاً با تفاوت در نحوه دیدن رنگ ها سازگار می شوند. افرادی که موارد بسیار جدی نقص دید رنگ دارند، ممکن است علائم دیگری نیز داشته باشند. مانند حرکات سریع چشم به طرفین (نیستاگموس) یا حساسیت به نور.
چگونه می توانم بفهمم که آیا دچار نقص دید رنگی هستم؟
چشم پزشک شما معمولاً می تواند با یک آزمایش ساده به شما بگوید که آیا دچار نقص دید رنگی هستید یا خیر. در رایج ترین نوع آزمایش، چشم پزشک شما دایره ای از نقاط رنگی مختلف را به شما نشان می دهد. این دایره شکلی درون خود دارد که آن هم از نقاطی تشکیل شده است - مانند یک عدد، یک حرف یا یک خط کج و معوج. اگر نقص دید رنگی نداشته باشید، دیدن این شکل آسان است، اما افرادی که نقص دید رنگی دارند، در دیدن آن مشکل دارند.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر مشکوک هستید که در تشخیص رنگ های خاص یا تغییر در دید رنگی خود مشکل دارید، برای آزمایش به چشم پزشک مراجعه کنید. مهم است که کودکان قبل از شروع مدرسه معاینات جامع چشم، از جمله آزمایش دید رنگی، انجام دهند. هیچ درمانی برای نقص های ارثی رنگ وجود ندارد، اما اگر بیماری یا بیماری چشمی علت آن باشد، درمان ممکن است دید رنگی را بهبود بخشد.
چه زمانی باید چشم فرزندتان را معاینه کنید؟
تشخیص نقص دید رنگ در کودکان می تواند دشوار باشد. کودکانی که نقص دید رنگ دارند ممکن است سعی کنند آن را پنهان کنند. اما نقص دید رنگ می تواند خواندن از روی تخته سیاه یا انجام فعالیت های دیگر را دشوار کند، بنابراین اگر نگران هستید، چشم فرزندتان را معاینه کنید. اگر سابقه خانوادگی نقص دید رنگ دارند یا به نظر می رسد در یادگیری رنگ ها مشکل دارند، چشم فرزندتان را معاینه کنید. از چشم پزشک فرزندتان بخواهید که آنها را معاینه کند. همچنین ممکن است بتوانید چشم فرزندتان را در مدرسه معاینه کنید.
درمان نقص دید رنگ چیست؟
هیچ درمانی برای نقص دید رنگ که در خانواده ها منتقل می شود (ارثی) وجود ندارد، اما اکثر افراد با آن سازگار می شوند. کودکانی که نقص دید رنگ دارند ممکن است برای برخی از فعالیت های کلاسی به کمک نیاز داشته باشند و بزرگسالانی که نقص دید رنگ دارند ممکن است برای انجام کارهایی که به تشخیص تفاوت بین رنگ ها وابسته است، مانند طراح گرافیک، به کمک نیاز داشته باشند. اگر نقص دید رنگ شما به دلیل مشکل سلامتی دیگری رخ می‌دهد، پزشک شما بیماری که باعث مشکل شده است را درمان خواهد کرد. اگر دارویی مصرف می کنید که باعث نقص دید رنگ می شود، پزشک شما ممکن است میزان مصرف شما را تنظیم کند یا پیشنهاد دهد که به داروی دیگری تغییر دهید. اگر نقص دید رنگ باعث ایجاد مشکل در کارهای روزمره می شود، با پزشک چشم خود در مورد گزینه های موجود صحبت کنید، مانند:
- عینک و لنز. لنزهای تماسی و عینک های مخصوص ممکن است به افرادی که نقص دید رنگ دارند کمک کنند تا تفاوت بین رنگ ها را تشخیص دهند. آنها با افزایش کنتراست بین رنگ ها کار می کنند تا تشخیص آنها از هم آسان تر شود.
- کمک های بصری. برنامه هایی هستند به افراد اجازه می دهند با تلفن یا تبلت عکس بگیرند و سپس روی بخشی از عکس ضربه بزنند تا بفهمند چه رنگی است.
نظرات