رابطه بین سلامت چشم ها و سلامت روان

بینایی چیزی است که انتظار داریم همیشه وجود داشته باشد و نقش بزرگی در کیفیت کلی زندگی ما ایفا می‌ کند. با افزایش سن، اغلب می‌ تواند رو به زوال باشد. این می‌ تواند مشکلات دیگری را نیز به همراه داشته باشد، از جمله نگرانی‌ های مربوط به سلامت روان. تحقیقات نشان می‌ دهد که سیستم بینایی و مغز به طور پیچیده‌ ای به هم متصل هستند و ورودی بصری نقش مهمی در عملکرد شناختی، تنظیم خلق و خو و سلامت عاطفی ایفا می‌ کند. اختلال بینایی می‌ تواند توانایی مغز در پردازش اطلاعات بصری را مختل کند و منجر به فشار روانی و پریشانی عاطفی شود. اگرچه به نظر می‌ رسد این امر در سالمندان تشدید می‌ شود، اما اختلال بینایی تأثیر ملموسی بر همه دارد.

همانگونه که بینایی ضعیف می‌ تواند هم بر سلامت جسمی و هم بر سلامت روان ما تأثیر منفی بگذارد، متقابلا، بسیاری از بیماری‌ های روانی و داروها می‌ توانند احتمال مشکلات مرتبط با بینایی را افزایش دهند. نابینایی می‌ تواند حتی تأثیرگذارتر باشد و منجر به افسردگی شدید، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و فوبیا شود. درمان‌ ها، از جمله لنزهای اصلاحی، داروها و جراحی‌ های چشم، می‌ توانند مشکلات بینایی و نگرانی‌ های مربوط به سلامت روان را به طور همزمان بهبود بخشند. جراحی‌ های آب مروارید و لیزیک می‌ توانند وضعیت جسمی و روانی و کیفیت کلی زندگی شما را افزایش دهند.

بیش از 2 میلیارد نفر در جهان دچار اختلال بینایی دور یا نزدیک هستند. اما بدتر شدن اختلال بینایی و نابینایی اغلب بیماری‌ های قابل درمان هستند. بسیاری از بیماری‌ هایی که باعث ضعف بینایی می‌ شوند، با مراقبت منظم و روتین از چشم قابل درمان و حتی قابل پیشگیری هستند. از آنجایی که مشکل در دیدن واضح می‌ تواند زندگی روزمره را دشوارتر کند (مطالعه، تماشای تلویزیون، تشخیص چهره‌ ها و کارهای روزمره زندگی) ، این مشکلات می‌ توانند منجر به افسردگی، اضطراب و گوشه‌ گیری اجتماعی شوند.

در اینجا مواردی وجود دارد که بیان می کند سلامت چشم شما چگونه می‌ تواند بر سلامت روان شما تأثیر بگذارد:

خستگی چشم دیجیتال و استرس:

در عصر دیجیتال، زمان طولانی استفاده از صفحه نمایش منجر به مسئله گسترده "خستگی چشم دیجیتال" شده است. این وضعیت با علائمی مانند خستگی، خشکی چشم، سردرد و تاری دید مشخص می‌ شود. مطالعه‌ ای در سال ۲۰۱۸، همبستگی قانع‌ کننده‌ ای را بین استفاده طولانی مدت از صفحه نمایش، شروع خستگی چشم دیجیتال و افزایش سطح استرس نشان داد. این ارتباط نشان می‌ دهد که تأثیر زمان بیش از حد استفاده از صفحه نمایش فراتر از ناراحتی جسمی است و به طور قابل توجهی بر سلامت روان تأثیر می‌ گذارد. دلایل این همبستگی متنوع است، از جمله کاهش میزان پلک زدن، خشکی و خستگی چشم، تحریک پاسخ‌ های استرسی و اثرات مخرب نور آبی بر ریتم‌ های شبانه‌ روزی. برخی از مواردی که برای کمک به این پدیده توصیه می‌ شوند، استفاده از قانون 20-20-20 و تنظیم صفحه نمایش است.

قرار گرفتن در معرض نور و ریتم‌ های شبانه‌ روزی:

علاوه بر قرار گرفتن در معرض صفحه نمایش، کمبود نور طبیعی می‌ تواند بر ریتم‌ های شبانه‌ روزی بدن ما تأثیر بگذارد. ریتم‌ های شبانه‌ روزی که چرخه خواب و بیداری ما را کنترل می‌ کنند، به طور پیچیده‌ ای با جزر و مد روزانه نور و تاریکی مرتبط هستند. چشمان ما که به عنوان گیرنده‌ های حیاتی برای این سیگنال‌ های حیاتی نور عمل می‌ کنند، در واقع مجموعه‌ ای از پاسخ‌ های فیزیولوژیکی را آغاز می‌ کنند که بر ساعت داخلی بدن ما تأثیر می‌ گذارند. در سال 2014، مطالعه‌ ای که در Nature Neuroscience منتشر شد، تأثیر قرار گرفتن در معرض نور طبیعی بر سلامت روان را نشان داد. اختلال در این فرآیند با عدم تعادل در ریتم‌ های شبانه‌ روزی مرتبط بوده و منجر به اختلال در الگو های خواب و تنظیم خلق و خو می‌ شود. اذعان به این تعامل پیچیده، بر اهمیت ایجاد محیطی که قرار گرفتن در معرض نور سالم را تضمین می‌ کند، تأکید دارد. برای مقابله با این امر، متخصصان توصیه می‌ کنند که به طور منظم در معرض نور طبیعی روز قرار بگیرید و نور مصنوعی را در عصرها به حداقل برسانید.

سلامت عصبی و پیری:

با افزایش سن، تغییرات در سلامت چشم و عملکرد شناختی برجسته‌ تر می‌ شود. برخی از محققان معتقدند که "بینایی و کاهش شنوایی با زوال شناختی مرتبط با سن و با خطر بیشتر ابتلا به زوال عقل ناشی از بیماری آلزایمر مرتبط است" . این یافته بر اهمیت مراقبت‌ های پیشگیرانه اولیه در حفظ سلامت بینایی و شناختی تأکید دارد. در مرکز چشم پزشکی، ما بر مداخله به موقع برای شرایطی مانند گلوکوم و آب مروارید تأکید می‌ کنیم، به امید کاهش خطر کاهش فعالیت‌ های روزانه و استقلال. به همین دلیل، توصیه می‌ کنیم معاینات جامع سالانه چشم خود را ادامه دهید و فوراً به هرگونه مشکل بینایی بالقوه رسیدگی کنید.

افسردگی و سلامت چشم:

طبق گزارش CDC، از هر چهار بزرگسال مبتلا به اختلال بینایی، یک نفر از اضطراب یا افسردگی نیز رنج می‌ برد. CDC با درک تأثیر روانی، غربالگری‌ های معمول برای افسردگی و اضطراب را در بین افراد مبتلا به ضعف بینایی توصیه می‌ کند. کاهش بینایی می‌ تواند خطر ابتلا به افسردگی را دو برابر کند و البته، عوارض عاطفی از دست دادن بینایی فراتر از افسردگی است و شامل احساس تنهایی، انزوا و نگرانی می‌ شود. احساس غالب، درماندگی است که نشان‌ دهنده‌ ی اذعان به این است که همه چیز قابل کنترل نیست و اهمیت آنچه را که فرد برای آن ارزش قائل است، برجسته می‌ کند. به عنوان مثال، از دست دادن استقلال، مانند توانایی رانندگی یا رسیدگی به نیازهای روزانه، می‌ تواند احساس فقدان عمیق و غم، گیجی، ناتوانی و ناامیدی را برانگیزد. یکی از مضامین رایج این است که کمک‌ های ناخواسته می‌ تواند احساس درماندگی را در افراد مبتلا به کم‌ بینایی تشدید کند. کمتر از 20 درصد از افرادی که دچار اختلال بینایی هستند، حمایت عاطفی لازم را برای وضعیت خود دریافت می‌ کنند. در نتیجه، استرس و افسردگی بالا رایج است. بنابراین، بسیار مهم است که ارائه دهندگان مراقبت‌ های بهداشتی داشته باشیم که به استقلال آنها احترام بگذارند و از آن حمایت کنند.

به نوبه خود، افسردگی همچنین می‌ تواند احتمال بدتر شدن اختلال بینایی و کاهش بینایی را افزایش دهد، زیرا افرادی که افسرده هستند، کمتر به دنبال مراقبت‌ های پزشکی برای مشکلات سلامت جسمی هستند که بسیاری از آنها می‌ توانند بر بینایی تأثیر بگذارند. آنها همچنین تمایل کمتری به تغییر سبک زندگی خود برای جلوگیری از پیشرفت مشکلات بینایی دارند. انتخاب‌ های سبک زندگی سالم که می‌ توانند این کار را انجام دهند شامل ترک سیگار، ورزش منظم و محدود کردن مصرف الکل است.

در میان پیچیدگی‌ های مضاعف سلامت چشم، همراه با اختلال عاطفی فصلی که اغلب می‌ تواند بسیاری از ما را تحت تأثیر قرار دهد، آگاهی از سلامت روان شما بسیار مهم است. به خصوص در طول تعطیلات، با خود و عزیزانتان در ارتباط باشید. این می‌ تواند از سخت‌ ترین زمان‌ های سال برای بسیاری از افراد باشد، بنابراین لطفاً سعی نکنید به تنهایی با آن مبارزه کنید. درخواست کمک کنید، با کسی صحبت کنید. شناخت مشکلات بالقوه و جستجوی فعالانه کمک، می‌ تواند در این مواقع از سال تفاوت قابل توجهی ایجاد کند.

اضطراب:

کاهش بینایی می‌ تواند خطر اضطراب، تنهایی و آسیب‌ های غیرعمدی را افزایش دهد. به راحتی می‌ توان از عدم توانایی در انجام کارهایی که به انجام آنها عادت کرده‌ اید، وحشت کرد. بینایی ضعیف می‌ تواند تشخیص چهره‌ ها، سفارش غذا در رستوران، رانندگی و انجام سایر کارهای روزمره را دشوارتر کند. این می‌ تواند منجر به وحشت در مورد بیرون رفتن یا حتی انجام کارهای روزمره زندگی شود. استرس یک عامل خطر شناخته شده و علت اصلی مشکلات بینایی است. استرس می‌ تواند بر مواد شیمیایی موجود در بدن تأثیر بگذارد که می‌ توانند باعث اختلال در تنظیم سیستم عصبی عروقی و سمپاتیک شوند، که بر چشم‌ ها تأثیر منفی می‌ گذارد و تصور می‌ شود که در چندین بیماری چشمی مانند گلوکوم نقش دارد. 

گوشه‌ گیری اجتماعی:

مشکلات بینایی می‌ تواند رفت و آمد را دشوارتر کند. این مشکلات توانایی شما را برای رسیدن به مکان‌ های مورد نظرتان با رانندگی محدود می‌ کند. همچنین می‌ توانند باعث شوند که به دلیل احساس اضطراب، افسردگی، خجالت و عدم کفایت، تمایل کمتری به ترک خانه داشته باشید. به این ترتیب، از دست دادن و اختلال بینایی می‌ تواند منجر به انزوای اجتماعی و گوشه‌ گیری نیز شود.

داروهای سلامت روان:

مشکلات بینایی می‌ توانند ناشی از درمان اختلالات اضطراب و افسردگی باشند یا تشدید شوند. بسیاری از داروهای تجویز شده می‌ توانند باعث میدریاز (گشاد شدن مردمک چشم)، تاری دید، مشکلات در درک رنگ و خطر بیشتر ابتلا به دیابت شوند که می‌ تواند منجر به مشکلات بینایی و از دست دادن بینایی شود. بعضی داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد روان پریشی و SSRI ها (مهارکننده‌ های بازجذب سروتونین) که برای درمان سلامت روان و بیماری‌ های روانی تجویز می‌ شوند، همگی می‌ توانند به طور ناخواسته بر بینایی تأثیر منفی بگذارند. این می‌ تواند منجر به نگرانی‌ های بیشتر در مورد سلامت روان شود.

اومتافوبیا:

اومتافوبیا ترس شدید از چشم‌ ها است و یک فوبیای رایج است. موقعیت‌ هایی که در آن‌ ها تماس چشمی یا لمس شدن چشم‌ ها محتمل یا مورد نیاز است. ترس از نابینا شدن نیز رایج است و در بین افرادی که از قبل مشکلات بینایی را تجربه می‌ کنند، شایع‌ تر است. این می‌ تواند سطح اضطراب و استرس را افزایش دهد، که در واقع می‌ تواند خطر و پیشرفت از دست دادن بینایی را افزایش دهد.

اختلال استرس پس از حادثه:

PTSD پس از تجربه یک رویداد آسیب‌ زای خاص توسط فرد ایجاد می‌ شود، معمولاً رویدادی که یا مستقیماً برای فرد تهدید کننده زندگی بوده یا چیزی که شاهد آن بوده است. از دست دادن بینایی عموماً یک رویداد آسیب‌ زا محسوب نمی‌ شود. با این حال، می‌ تواند ناشی از تروما باشد. تحقیقات نشان می‌ دهد که بین ۴0 تا ۵۰ درصد افرادی که دچار اختلال بینایی هستند، به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) نیز مبتلا هستند.

اسکیزوفرنی:

یک بیماری شدید سلامت روان که اغلب شامل روان‌ پریشی می‌ شود و مدت‌ هاست که یک معما بوده است. قبل از اوایل قرن بیستم، روانپزشکان تصور می‌ کردند که این بیماری شامل چندین اختلال است که به آنها برچسب‌ هایی مانند «سندرم کاتاتونیک» یا «جنون نوجوانی» داده می‌ شد. و در قرن گذشته، محققان اسکیزوفرنی را یک بیماری صرفاً ذهنی می‌ دانستند و گاهی اوقات حتی آن را به تربیت نادرست والدین نسبت می‌ دادند. اگرچه از آن زمان مشخص شده است که علائم اسکیزوفرنی ریشه‌ های بیولوژیکی دارند و برخی از عوامل خطر شناسایی شده‌ اند، اما علل دقیق آن هنوز مشخص نیست و تشخیص آن پیچیده است و می‌ تواند ذهنی باشد.

برای بهبود تشخیص و ردیابی اسکیزوفرنی، محققان در جستجوی نشانگرهای زیستی بوده‌ اند. سیگنال‌ های فیزیولوژیکی قابل اندازه‌گیری که می‌ توانند شروع و پیشرفت بیماری را نشان دهند. و در دهه گذشته، تحقیقات به منبع نویدبخشی از چنین سیگنال‌ هایی اشاره کرده‌ اند: چشم. به عنوان مثال، ضخامت شبکیه چشم فرد - لایه بافت حساس به نور در پشت چشم - یا پاسخ شبکیه به نور می‌ تواند نشانه‌ های اولیه‌ ای را نشان دهد که فرد تحت تأثیر اسکیزوفرنی قرار دارد یا در معرض خطر ابتلا به آن است.