تاثیر آلودگی نوری بر سلامتی چشم

آیا تا به حال تصویری از شهرهای بزرگ در شب دیده اید؟ آیا به آسمان درخشان اطراف آن دقت کرده اید؟

اگر چنین است، نور آسمان را مشاهده کرده اید که نوعی آلودگی نوری است. آلودگی نوری به عنوان استفاده از نور مصنوعی به شیوه ای بیش از حد یا نامناسب تعریف می شود. نوری که از منابع مختلف ناشی می شود، مانند روشنایی بیرونی و داخلی ساختمان، چراغ های خیابان، و مکان های ورزشی روشن. مشخص است که آلودگی نوری می تواند از طریق افزایش مصرف انرژی و اختلال در اکو سیستم ها و حیات وحش، بر محیط زیست ما تأثیر بگذارد. همچنین می تواند ما را از مشاهده طبیعت باز دارد، زیرا حدود یک سوم جمعیت جهان قادر به دیدن کهکشان راه شیری نیستند.

علاوه بر این، می تواند از طریق اختلال در ریتم شبانه روزی و در نتیجه خواب، بر سلامت ما تأثیر بگذارد. اما در مورد عضوی که محرک را دریافت می کند چطور؟ آیا آلودگی نوری مستقیماً روی چشم ما تأثیر می گذارد؟ اگر چنین است، چگونه؟

برای پاسخ به این سؤال، ابتدا باید نحوه تعامل نور با شبکیه چشم را درک کنیم. نور مرئی دارای محدوده طول موج 380-780 نانومتر است و مقدار نور مرئی که ما می توانیم درک کنیم یا شدت نور ، از طریق روشنایی اندازه گیری می شود. بنابراین، هر چه میزان روشنایی بیشتر باشد، شدت نور بیشتر و نور روشن‌ تر می‌شود. شبکیه ما، حساس ترین لایه چشم به نور، دائماً در حال کار است و تغییرات روشنایی را درک می کند. عملکرد درونی شبکیه پیچیده است، اما می توان تصور کرد که مدارهای موازی زیادی به طور همزمان کار می کنند. مدارهای خاصی با شرایط نوری خاص سازگار می شوند. مانند روشن کردن کلید، نور اغلب به عنوان آغازگر یک آبشار از اتصالات عمل می کند. برآمدگی آن بر روی شبکیه دو نقش مهم دارد، اولین نقش شبکیه این است که عملکرد بینایی کافی مانند دیدن رنگ ها را کنترل کند و نقش دوم شامل کارهای غیر تصویربرداری مانند حفظ ساعت بیولوژیکی 24 ساعته ما از طریق ریتم های شبانه روزی است. در نتیجه، شبکیه باید تعادل بین حساسیت و اشباع را به دلیل تغییر در شدت نور در طول روز حفظ کند. با این حال، در حالی که شبکیه دارای چندین مکانیسم محافظ در برابر انواع خاصی از قرار گرفتن در معرض نور است، عادات زندگی مدرن کنونی ممکن است باعث آسیب شود.

نور مصنوعی بیش از حد می تواند باعث آسیب شبکیه شود یا بیماری شبکیه موجود را از طریق مکانیسم های مشخص تسریع کند. یکی از این نوع، فتوترمال است که باعث افزایش دمای بافت می شود و می تواند باعث تجزیه پروتئین در شبکیه شود. نوع دیگر فتوشیمیایی است که در آن یک سری واکنش های شیمیایی فعال می شوند. یکی از این نمونه‌ ها استرس اکسیداتیو است، که در آن فعل و انفعالات مولکولی خاص منجر به تجزیه ساختارهای غشایی و مرگ بالقوه سلول‌ های گیرنده نوری و RPE می‌ شود، با توجه به اینکه هر دو نوع سلول بسیار اکسیژنه و حساس به عدم تعادل اکسیژن هستند، با این حال، شدت آسیب به عوامل مختلفی مانند طول موج نور بستگی دارد. به عنوان مثال، برخی از آزمایشات نشان داده اند که طول موج در محدوده 320-440 نانومتر در مقایسه با محدوده 470-550 نانومتر منجر به انواع مختلفی از آسیب شبکیه می شود. به طور کلی، طول موج های کوتاه تر، آسیب را افزایش می دهد، به ویژه در نزدیکی طیف فرابنفش، که، طبق یک مطالعه، آسیب جبران ناپذیری به سلول های گیرنده نوری میله ای و مخروطی وارد کرد.

پارامتر مهم دیگر شدت نور است. هم نور مصنوعی روشن و هم نور مرئی کم می توانند به شدت بر شبکیه چشم تأثیر بگذارند. یک مطالعه روی جوندگان با استفاده از نور روشن منجر به مرگ سلول‌ های گیرنده نوری در اثر آپوپتوز شد. در مورد نور کم، برخی از محققان دریافته اند که می تواند باعث تغییرات فراساختاری سلولی شود که می تواند منجر به مرگ سلولی نیز شود. علاوه بر این، دقیقاً مانند اینکه قرار گرفتن مداوم یا متناوب در معرض خورشید، مهم نیست که روز چقدر روشن است، می تواند بر پوست ما تأثیر بگذارد، عامل دیگری که تأثیر زیادی بر تأثیر نور کم مصنوعی دارد دوره قرار گرفتن در معرض نور است. مجموعه ای از مطالعات حیوانی هر کدام نشان داده اند که قرار گرفتن مداوم یا مداوم در معرض نور کم می تواند منجر به فعال شدن بیشتر آنزیم های مرتبط با انحطاط شبکیه، مرگ غیرقابل برگشت سلول گیرنده نوری و ایجاد تغییرات ساختاری در RPE شود.

جدا از آسیب مستقیم شبکیه، شدت نور کم نیز می تواند باعث آسیب غیرمستقیم شود، همانطور که در یک مطالعه اخیر که تأثیر نور کم بر انسان را در هنگام خواب ارزیابی کرد، مشخص شد. نتایج نشان داد که قرار گرفتن در معرض نور کم، خواب طبیعی را با برهم زدن ریتم شبانه روزی، احتمالاً به دلیل اشباع بیش از حد RGC ها، مختل می کند. قرار گرفتن در معرض همچنین باعث افزایش خستگی چشم در صبح روز بعد شد که احتمالاً باعث ناراحتی چشم و علائمی مانند خستگی، تاری و یا سوزش چشم می‌شود.

در مجموع، اگرچه اثرات آلودگی نوری بر بینایی ما نگران کننده است و هنوز در حال مطالعه است، اقدامات عملی وجود دارد که می توانیم به طور قابل توجهی و فوری خطرات را برای سلامتی و زیستگاه خود کاهش دهیم. با شروع در خانه‌ هایمان، باید از روشنایی در زمان و مکان مورد نیاز استفاده کنیم، چراغ‌ های آشکارساز حرکت و تایمرها را برای روشنایی فضای باز نصب کنیم، و از فیلترها برای جلوگیری از طول موج‌ های ناایمن بالقوه، مانند نور آبی ساطع شده از دیودهای ساطع نور (LED) استفاده کنیم و رنگ‌ های روشنایی گرم‌ تر (طول موج‌های بلندتر) را انتخاب کنیم. اگرچه مطالعات بیشتری مورد نیاز است، اما می‌ دانیم که می‌ توانیم با هم کار کنیم تا اثرات آلودگی نوری را معکوس کنیم و در نتیجه از خود و محیط اطرافمان محافظت کنیم.